Biz büyüdük ve kirlendi dünya

80, 90 ‘lı yıllar..

Ayrı bir zevkti sokaklarda geç saatlere kadar oyun oynamak, acıkınca salçalı ekmek yemek, her komşunun kapısını korkusuz çalabilmek.

Oyuncağımız yoktu, telefon tabletlerimiz yoktu, hatta bir çikolata bile lükstü. Gerçekten para ile alınabilecek hiçbir şeyimiz yoktu. Ama saygı, sevgi, dostluk, paylaşmak, menfaatsiz ilişkiler vardı. Güven vardı. Birimizin canı yansa hepimizin canı yanardı, birimizin oyuncağı hepimizindi, bir lokma ekmeği bölüşerek büyüdük. Bazen kelimeler anlamsız kalıyor 80’li 90’lı yılları anlatmaya. Kalbim sızlıyor eski günleri düşününce yüzümde masum bir tebessüm beliriyor.

Bu dönemin müziklerini dinlerken, kendimi bu dönemi düşlerken buldum. Sabah uyanıp çizgi film izleyip okula gitmemiz, susam sokağı ile bize öğretilenler. Tek derdimiz Jerry’i Tom’dan kurtarmaktı. Okulda kantinimiz yoktu annemizin bize verdiklerini paylaşarak yememiz, teneffüs aralarını değerlendirip oyunlar oynamamız. Mahalle maçları, körebe, ip atlama, yakan top, saklambaç toprakla yaptığımız evler, kaleler, mısır yaprağından yapılan bebekler ve aklınıza gelmeyecek oyunlarımız… Oyun oynamaktan dizlerimiz parçalanırdı ve hemen kan kardeş olurduk.

Bayramda alınırsa yeni kıyafet şanslılardandık ve sabaha kadar elbise başucumuzda heyecandan uyuyamazdık. Mutluyduk… Çok az şeyimiz varken her şeye sahiptik ve kalbimiz kocamandı. Herkese yer vardı.

Hala 90’lardan çıkamadık, belki de sebebi en saf halimizle o yıllardan geçmemizdi...Büyüdük kirlendik, yorulduk, üzüldük...

Masumiyetimizi kaybettiğimiz yıllar, iç çekişlerimizin nedenidir... Yaşanmışlıkları geri getiremeyeceğimizin isyanıdır. Pişmanlığımız, büyümüş kirlenmiş olmanın vicdan azabıdır. Yaşamın ve hayatın değerini bilmeyen hoyrat gönüllerimize bir sesleniştir.

Çocukluğumuz ne güzelmiş diyorum dolu dolu ne mutlu yaşamışız ve şimdiki nesile bakarken ne çok şanslıymışız diyorum. Keşke zaman 90’larda sabit kalsaydı.

90’larda çocuk olmak gerçekten başkaydı. 2000 yılından sonra her şey bitti ve bitmeye devam ediyor, çok hızlı yaşayıp çok hızlı tüketiyoruz ve tükeniyoruz.

90’ ların özgür ve mutlu çocukları olarak içinde bulunduğumuz çağın yetişkinleri biziz. Ve maalesef büyüklerimizin bize sunduğu o güzellikleri bizler yeni nesle sunamadık. Çağa değil kendimize bakalım biz nerede yanlış yaptık..!

Teknolojinin sunduğu kolaylıklar sayılamaz ama teknolojinin bizi esir almasına izin vermemeliydik. Teknolojiye yenik düştük maalesef. Daha bencil, daha zalim olduk. Ve şimdi ahh o 90’lar diyerek içi geçiriyoruz.

HAYATIMDAKİ EN TEMİZ VE GÜZEL YILLARDI,  BİZ BÜYÜDÜK VE KİRLENDİ DÜNYA...